Опасност во Бангкок (Bangkok Dangerous)

Платените убијци се неодолив магнет за публиката

Кон „Опасност во Бангкок“, режија: Оксид и Дени Панг; сценарио: Џејсон Ричман; улоги: Николас Кејџ, Шакрит Јамнарм, Чарли Јеунг

Филмот „Опасност во Бангкок“ е римејк на истоимениот успешен филм од пред десетина години на истите автори, браќата Оксид и Дени Панг. Нивниот првенец од 1999 година, кој беше целосно тајландски успеа да отиде на повеќе фестивали, да привлече голем број гледачи, а ја освои и наградата на критиката „Фипресци“ на фестивалот во Торонто. Но, за разлика од новата американизирана верзија со Николас Кејџ во главната улога, првиот филм „Опасност во Бангкок“ носеше свежина и автентичност, но и поголема психолошка игра и судир во чиј вител ќе се најде неговиот главен лик, инаку платен убиец.

Тоа и беше она што овој филм, инаку втор филм на браќата Панг, го издвои од другите и го направи поинаков во морето филмови на слична тема. Имено, кога станува збор за филмови со платени убијци, со некои совршено подготвени модерни истребувачи, прецизни, кул, непобедливи, кои немаат слаба точка и непоколебливо го владеат својот занает, се чини дека младите автори, особено оние фанови на видео-игри, како во нив да наоѓаат одличен, да не речеме лесен материјал. Бидејќи, тоа им носи некаков познат терен и готова матрица, која по се` изгледа секогаш успева. Публиката како по правило ги сака тие филмови, дури и без оглед на умешноста со која се направени. Важно е да се биде кул, да се фасцинира гледачот со способноста и совршената подготвеност на главниот протагонист, со неговата најчесто аскетска филозофија кон животот и кон неговата работа, како и со неговата восхитувачка посветеност.

Поради тоа и не беше чудна одлуката на браќата Панг да направат еден полуамериканизиран римејк, бидејќи повторно дејствието на филмот е сместено во Тајланд, инаку во суштина со целосно американизиран пристап и со Николас Кејџ во главната улога. Се покажа дека иако филмот е гледан, сепак, поголемиот одѕив изостана, а уште повеќе наклоноста на критиката бидејќи „Опасност во Бангкок“ како да ја загуби својата душа. Овде тој носи малку поголема прецизност и манипулација, носи нешто веќе многу пати видено и користено во овие филмови, но ја загуби и вистинската припадност, автентичност и оригиналност во филозофијата или психолошкиот пристап. Дури овде сето тоа е изработено многу површно. И ако можеме да кажеме дека во техничкиот дел филмот е совршено изработен, тогаш многу слаба точка во оваа верзија дефинитивно останува сценариото, кое овде врз основа на нивниот филм, сепак, го изработува Американецот Џејсон Ричман.

Овој филм е замислен така да донесе пресврт кај главниот лик, платениот убиец Џо (Кејџ), кој по подолго време во оваа работа, во која важи за најдобар, ќе почувствува потреба да излезе од својата шема, од својот затворен свет и отуѓеност, ќе почувствува потреба за емоционален влог, за комуникација, за допир, за припадност. Но, сето тоа тука ја нема вистинската двигателна точка, го нема емотивниот развој, ја нема потребата и фокусот, го нема внатрешниот немир, ја нема веродостојноста во пресвртот. Имено, личностите за кои тој ќе се врзе и ќе ја почувствува потребата за промена воопшто не го носат надворешниот фактор, не носат вистинска ситуација, не носат релација или особености кои ќе ја предизвикаат промената кај Николас Кејџ. Напротив. Што значи дека таа промена, тоа отстапување од совршенството градено со таква прецизност и посветеност мора да дојде од внатре. Но, тука тоа воопшто не го гледаме.

Наеднаш додека платениот убиец зборува за неприкосновените правила во неговата работа кои ве одржуваат жив, тој постапува сосем обратно и тоа многу наивно и без вистински поттик. Ни понатамошниот развој на настаните не носи компактност, не носи емотивно препознавање ниту создава ситуации на кои ќе им веруваме. „Опасност во Бангкок" останува опасно далечен без жар, без страст, без силна емоција, без да успее да ве вовлече во судирот со себе и со светот околу себе. Дури и улогата на Николас Кејџ е таква, направена од дистанца, помалку збунувачка како некој кој сака да ви раскаже нешто во кое ни самиот не верува. Бидејќи, вербата и влогот секогаш доаѓаат одвнатре, па дури и кога вашата работа бара прецизност на машина. Впрочем, и неа ја движи посветеноста и љубовта кон својата работа.

Но, браќата Панг, а и сценаристот Ричман, сепак, не успеале да се снајдат во вистинската спрега со животот. Бидејќи, и кога нештата се спротивни и навидум насочени на другата страна, секогаш го носат моментот на сопственото препознавање. Во него и се крие совршенството. Во него и се крие целосното предавање кое секогаш произлегува токму од сопствениот однос кон животот, па колку тоа и да изгледа неверојатно. (17.12.2008)