Американски гангстер (American Gangster)

„Американски гангстер“ како парадигма на американското општество

Кон „Американски гангстер“, режија: Ридли Скот; Стивен Зеилијан; фотографија: Харис Севидес; музика: Марк Страјтенфелд; улоги: Дензел Вашингтон, Расел Кроу, Џош Бролин, Чиветел Еџиофор, Тед Левин, Руби Ди; САД 2007 година

Ридли Скот и Дензел Вашингтон годинава (2008) немаа номинација за „Оскар“ иако нивниот филм „Американски гангстер“, дефинитивно, е едно од најдобрите остварувања од изминатата година. Различен од се` што досега работел Ридли Скот, снимен многу смирено, елегантно и вешто, ова е еден класичен гангстерски филм кој во себе ги антиципирал сите карактеристики на овој жанр, но давајќи им сосем поинаков призвук, динамика и ритам. „Американски гангстер“ делува како да е дојден од друго време, па сепак, совршено кореспондира со денешното и во психологијата, и во односот кон работите, па дури и во самото милје. Бидејќи во него ја имате дефинираноста на времињата, но дадена многу повеќе низ призмата на човекот и неговото место во општеството, отколку низ фактографијата.

Ридли Скот овој пат се нафаќа со вистинската приказна за црниот наркобос Френк Лукас, кој при крајот на 1960-тите и почетокот на 1970-тите изградил цела империја надвор од сите правила и познати шеми. Интересно е дека тој совршено ја следи шемата на италијанските мафијашки организации, па сепак, успева да се издигне над мафијата и да направи такво невидливо царство во кое никој нема да сака да поверува. Френк Лукас го испекол занаетот работејќи како возач и телохранител на познатиот мафијаш Бампи Џонсон, од кој сепак го зема најдоброто но со една разлика, да биде независен и никој да не го поседува. Тој успева да набавува дрога сам, директно од Југоисточна Азија, бескомпромисно следејќи ја шемата на создавање бренд и замислата по секоја цена да се остане во сенка, успевајќи да ги претвори во свои вработени дури и италијанските мафијаши. Неговата тактика и однесување се совршени, тој нималку не наликува на црн гангстер, напротив.

Приказната во филмот која ја потпишува Стивен Зеилијан („Шиндлеровата листа“), а која се базира на написот на Марк Јакобсон „The Return of Superfly“, се претвора во една фантастична, неверојатна сторија за успехот, чие траење и крај се подеднакво неверојатни. Приказната за Френк Лукас останува мистерија, која и денес е интригантна и невозможна, исто како што мислеа и тогаш кога се соочија со неа. А Френк Лукас, кој првично беше осуден на 70 години, денеска е слободен.

Режисерот Ридли Скот создава една фантастична наративна структура во која вметнува се` што е карактеристично за времето, но која за цело време го задржува одличниот тек на раскажување на две паралелни стории, едната за подемот и падот на Френк Лукас (Дензел Вашингтон), а другата за чесниот, жесток и упорен капетан Ричи Робертс, кого исто така одлично го игра Расел Кроу. Нивните приказни се подеднакво чудни, особени и поинакви, и Ридли Скот од сето тоа создава уште еден фантастичен поттекст во кој се судираат тие два лика, а кој што судир во суштина не завршува со пораз за никого, туку со соработка и пресврт што тотално ќе ги измени нивните животи. Сето тоа резултира со најголемата корупциска полициска афера, бидејќи Лукас ќе ја прифати понудата за соработка, низ која се разоткрива дека дури три четвртини од полицијата која работи со наркотици е корумпирана.

Но, сите овие неверојатни податоци ја добиваат својата вистинска форма и тежина токму низ оваа интелигентно филмувана сторија, која има епски димензии и која претставува едно фантастично огледало не само на времето, туку и на американскиот начин на успех или на отелотворување на американскиот сон. Во неа Скот низ приказната за градењето на нарко-царството говори и за војната во Виетнам, за американската политика и војска, жестоко ја критикува американската полиција, а истовремено говори и за моралните, деловни и човечки димензии во сооднос со успехот и опстанокот. Тука се многу мудро вклопени и сите стереотипи врзани со Црнците во Америка, фантастично изработувајќи ги деталите во се` она што е карактеристично за нивното однесување и се` она што Лукас ќе умее во тој стереотип да го избегне. Една од фантастичните реченици е кога Ричи Робертс му вели на Лукас дека проблемот е што тој го претставува прогресот кој им нанесува многу парична штета на другите, но она што обично е непростливо е дрскоста да излезете од стереотипот што другите ви го наметнуваат. А Лукас успева да биде над се` што од еден црн гангстер не се очекува, и се чини дека оваа навреда никој нема да може да му ја прости.

Но, што се случува? Тој и невообичаено чесниот полицаец со кој никој не сака да работи бидејќи неговата чесност им влева недоверба, ќе се препознаат некаде во тој невозможен виртуелен свет, и кога по оваа огромна афера Ричи Робертс станува адвокат негов прв клиент е токму Френк Лукас. Има една фантастична симбиоза меѓу овие два лика, која го предизвикува времето и луѓето на многу провокативен начин, а од која Скот создава еден филозофски трактат. Но, трактат кој е многу животен и проверен директно на улица. Затоа на крајот, тие и двајцата се морални победници, бидејќи тие ќе раскринкаат се` што е зачмаено и непроменливо. Лукас и Ричи беа над тоа, тие не играа по востановените правила.

Интересно е дека на крајот и Лукас во целиот тој корумпиран џган се претвора во позитивен лик, кој по 15 години излегува од затвор. Неговиот начин на работење многумина го сметаат за пример во американското претприемаштво, за што еден критичар дури ќе напише дека, да не се работи за криминал и да не беше Лукас дилер на дрога, тоа би бил пример кој би можел да се изучува во училиштата за менаџмент. Скот некако магично успева да создаде напоредно неколку одлични приказни во овој филм кои говорат за луѓето, за предрасудите, за проблемот на времето и сфаќањата, за погрешните потези на американската политика, за полицијата, за се` што е база на едно општество ставајќи ги еден наспроти друг овие два лика, кои само играат по своите правила, едниот за да биде некој, а другиот следејќи го бескомпромисно својот карактер. И двајцата претворајќи се во парадигма на американското општество, низ која Ридли Скот ќе направи еден неверојатен гангстерски филм кој е различен од се` останато или како и Френк Лукас, кој се издигнува над сите други гангстерски филмови. Затоа што со сите елементи, со сценариото, фотографијата, музиката и монтажата, но и со моќта за фантастично склопување приказни ќе создаде нешто многу повеќе од филмско дело. Ќе создаде една парадигма за комплексниот и сложен свет од 1960-тите години, кој остави големо наследство зад себе во сите пори на живеењето, во Америка, но и во светот. (10.03.2008)

Опасност во Бангкок (Bangkok Dangerous)

Платените убијци се неодолив магнет за публиката

Кон „Опасност во Бангкок“, режија: Оксид и Дени Панг; сценарио: Џејсон Ричман; улоги: Николас Кејџ, Шакрит Јамнарм, Чарли Јеунг

Филмот „Опасност во Бангкок“ е римејк на истоимениот успешен филм од пред десетина години на истите автори, браќата Оксид и Дени Панг. Нивниот првенец од 1999 година, кој беше целосно тајландски успеа да отиде на повеќе фестивали, да привлече голем број гледачи, а ја освои и наградата на критиката „Фипресци“ на фестивалот во Торонто. Но, за разлика од новата американизирана верзија со Николас Кејџ во главната улога, првиот филм „Опасност во Бангкок“ носеше свежина и автентичност, но и поголема психолошка игра и судир во чиј вител ќе се најде неговиот главен лик, инаку платен убиец.

Тоа и беше она што овој филм, инаку втор филм на браќата Панг, го издвои од другите и го направи поинаков во морето филмови на слична тема. Имено, кога станува збор за филмови со платени убијци, со некои совршено подготвени модерни истребувачи, прецизни, кул, непобедливи, кои немаат слаба точка и непоколебливо го владеат својот занает, се чини дека младите автори, особено оние фанови на видео-игри, како во нив да наоѓаат одличен, да не речеме лесен материјал. Бидејќи, тоа им носи некаков познат терен и готова матрица, која по се` изгледа секогаш успева. Публиката како по правило ги сака тие филмови, дури и без оглед на умешноста со која се направени. Важно е да се биде кул, да се фасцинира гледачот со способноста и совршената подготвеност на главниот протагонист, со неговата најчесто аскетска филозофија кон животот и кон неговата работа, како и со неговата восхитувачка посветеност.

Поради тоа и не беше чудна одлуката на браќата Панг да направат еден полуамериканизиран римејк, бидејќи повторно дејствието на филмот е сместено во Тајланд, инаку во суштина со целосно американизиран пристап и со Николас Кејџ во главната улога. Се покажа дека иако филмот е гледан, сепак, поголемиот одѕив изостана, а уште повеќе наклоноста на критиката бидејќи „Опасност во Бангкок“ како да ја загуби својата душа. Овде тој носи малку поголема прецизност и манипулација, носи нешто веќе многу пати видено и користено во овие филмови, но ја загуби и вистинската припадност, автентичност и оригиналност во филозофијата или психолошкиот пристап. Дури овде сето тоа е изработено многу површно. И ако можеме да кажеме дека во техничкиот дел филмот е совршено изработен, тогаш многу слаба точка во оваа верзија дефинитивно останува сценариото, кое овде врз основа на нивниот филм, сепак, го изработува Американецот Џејсон Ричман.

Овој филм е замислен така да донесе пресврт кај главниот лик, платениот убиец Џо (Кејџ), кој по подолго време во оваа работа, во која важи за најдобар, ќе почувствува потреба да излезе од својата шема, од својот затворен свет и отуѓеност, ќе почувствува потреба за емоционален влог, за комуникација, за допир, за припадност. Но, сето тоа тука ја нема вистинската двигателна точка, го нема емотивниот развој, ја нема потребата и фокусот, го нема внатрешниот немир, ја нема веродостојноста во пресвртот. Имено, личностите за кои тој ќе се врзе и ќе ја почувствува потребата за промена воопшто не го носат надворешниот фактор, не носат вистинска ситуација, не носат релација или особености кои ќе ја предизвикаат промената кај Николас Кејџ. Напротив. Што значи дека таа промена, тоа отстапување од совршенството градено со таква прецизност и посветеност мора да дојде од внатре. Но, тука тоа воопшто не го гледаме.

Наеднаш додека платениот убиец зборува за неприкосновените правила во неговата работа кои ве одржуваат жив, тој постапува сосем обратно и тоа многу наивно и без вистински поттик. Ни понатамошниот развој на настаните не носи компактност, не носи емотивно препознавање ниту создава ситуации на кои ќе им веруваме. „Опасност во Бангкок" останува опасно далечен без жар, без страст, без силна емоција, без да успее да ве вовлече во судирот со себе и со светот околу себе. Дури и улогата на Николас Кејџ е таква, направена од дистанца, помалку збунувачка како некој кој сака да ви раскаже нешто во кое ни самиот не верува. Бидејќи, вербата и влогот секогаш доаѓаат одвнатре, па дури и кога вашата работа бара прецизност на машина. Впрочем, и неа ја движи посветеноста и љубовта кон својата работа.

Но, браќата Панг, а и сценаристот Ричман, сепак, не успеале да се снајдат во вистинската спрега со животот. Бидејќи, и кога нештата се спротивни и навидум насочени на другата страна, секогаш го носат моментот на сопственото препознавање. Во него и се крие совршенството. Во него и се крие целосното предавање кое секогаш произлегува токму од сопствениот однос кон животот, па колку тоа и да изгледа неверојатно. (17.12.2008)

Репортажа за Каиро, Egipet (Reportage for Cairo, Egypt,)

Сјајот и бедата на митскиот град

Каиро денеска живее распнат меѓу желбите и историјата, бидејќи сегашноста е нешто во кое никој не сака да верува

Филмскиот фестивал во Каиро главно е лоциран на еден од островите на Нил, кој се наоѓа близу до големата бетонска Кула, едно од обележјата на овој древен град. Гостите на фестивалот, како и сите фестивалски канцеларии, прес-конференции и симпозиуми, беа сместени или се одржуваа во исклучително луксузниот хотел „Софител ел Џезира", додека отворањето и затворањето на фестивалот се одвиваат во прекрасното здание „Опера хаус", кое се наоѓа веднаш наспроти познатиот Египетски музеј на современата уметност. На овој остров се наоѓа и една од шопинг-улиците, тука е бизнис-центарот, тука се сместени сите министри, а тука е и спортскиот центар со еден од најпрекрасните и најпространи паркови во градот. Се' на овој остров е многу луксузно, во сите зданија има обезбедување, поради што овој дел во градот важи за еден од најбезбедните. Тука, на самата река Нил, се и рестораните со пет ѕвездички, кои најчесто се лоцирани на бродови. Од сите соби во хотелот „Софител ел Џезира" се гледаат реката Нил и овие ресторани, секој со свој необичен изглед, од сите соби има таков панорамски поглед што одушевува. Делот каде што е сместено срцето на фестивалот, всушност, е и еден од најбогатите делови во градот.

Токму поради тоа, а и поради ексклузивните услови што ги нуди фестивалот за своите гости, беше вистински шок судирот со другите делови во градот кои се сосем поинакви. Каиро, град кој денеска има над 20 милиони жители, дефинитивно е град на многу екстреми. Бидејќи од овој преубав дел до најсиромашните делови во градот, кои ги има многу и се простираат на огромни површини, разликата е таква што мислите дека не се наоѓате во истиот град. Огромен број население во Каиро, всушност, е многу сиромашно. А и самите тие сиромашни квартови се различни едни од други, од живот на улица до живеалишта што се оградени само со црвена цигла, па се' до познатиот „Град на мртвите", каде што најсиромашното население живее на самите гробишта во т.н. фавели. Во Каиро, како што слушнавме на симпозиумот за човекови права, три милиони деца живеат на улица. Разликите во овој град, кој се смета за средиште на арапската култура, се неверојатни, но интересно е дека нашите домаќини навистина правеа се' за да го покажат обратното, дека Каиро има и друга страна.

Секој ден гостите од хотелот ги чекаше брод што ги пренесуваше на другата страна од реката Нил во исто така луксузните хотели „Хајат" и „Четири сезони", каде што се наоѓаат неколку киносали. Во сите нив ентериерот е фасцинантен, рестораните со поглед на Нил имаат исклучителна атмосфера и секогаш во нив има тивка музика на клавир или на харфа, потоа многу богато опремени книжарници, како и ексклузивни продавници за брендирана облека. Обезбедување имаше насекаде. Истиот брод не' возеше секој ден по два пати на проекции, па назад во хотелот „Софител" на ручек и на вечера.

А пловењето по реката Нил е своевидно доживување, од една страна, поради чувството што го носи самото сознание за оваа древна река за која се вели дека Египет е нејзин подарок. Тоа е реката која носела живот и која во себе крие таква историја. Од друга страна, пак, на неа можевме да видиме такви бродови што изгледаа апсолутно нестварно. Најинтересниот шок беше бродот кој имаше сосем ист изглед, форма и бои како еден од најубавите бродови на старите Египќани што можеше да се види во големиот Египетски музеј. Реката Нил влегува во срцето на Каиро и таа носи такви приказни. И без оглед на тоа што денес реката Нил е матна и кафена, сепак, тоа не го менува она необично чувство што го имате додека пловите по неа.

Престојот во Каиро беше како од соништата. Но, кога ќе посакате да прошетате по некоја шопинг-улица, или да одите во познатиот Ел Калили базар, или во Долниот град, кој се смета за центар на Каиро, или пак да прошетате до Египетскиот музеј, се судирате со стварноста, бидејќи организаторите на фестивалот не сакаа да одиме сами, туку веднаш ни нудеа шофер и автомобил. На прашањето за тоа дали е безбедно да шетате сами, тие велеа дека нема никаква опасност, дека е безбедно и дека стапката на криминал во оваа земја е многу ниска. Дури објаснувањето беше дека тоа е најверојатно така поради религијата. Но, кога организаторите не' однесоа заедно да го посетиме големиот Ел Калили базар, постојано бевме предупредувани да не се делиме од групата. Таквите објаснувања, сепак, зборуваат дека е подобро да одите со автомобил и низ големото Каиро да не шетате сами.

Каиро навистина е град со неверојатен изглед. Тој рапидно го гради својот нов имиџ. Огромните згради и луксузните хотели никнуваат на двата брега на реката во југоисточниот дел на градот. Во овој дел се наоѓа и големата телевизиска кула, која се смета за симбол на современо Каиро, а која е изградена во 1975 година. Нејзиниот изглед навистина е нешто посебно, таа е во вид на цилиндер, заобиколена е со бетонска мрежа и висока 187 метри, 43 метри повисока од највисоката пирамида во Гиза. Кулата се отвора на врвот и тоа во форма на лотосов цвет. Инаку, лотосовиот цвет и папирусот се симболи на древниот Египет.

Во истиот дел се наоѓа и грандиозната „Опера хаус", која е во состав на новиот Национален културен центар со повеќе зданија, со прекрасни паркчиња, фонтани, со статуи и споменици. Но, тоа е нејзиниот нов изглед што го доби откако во почетокот на 1970-тите години изгоре и беше обновена во 1988 со јапонска донација. Инаку, старата Кралска оперска куќа потекнувала од далечната 1869 година. Во Каиро има и пет универзитети, од кои најстариот Ал Азар потекнува од 972 година, додека другите четири потекнуваат од 20 век. А интересно е дека во Каиро населението има и посебен однос кон филмот. Како што ни рече прекрасната египетска актерка Далија ел-Бехери, која беше член на главното жири, во Каиро најмногу се гледаат филмови и фудбал. Инаку, во Каиро има 15 филмски студија, годишно се снимаат 360 филмови, а низ целиот град има 40 киносали.

Она што е интересно во овој град е и однесувањето на младите девојки кои многу често можат да се сретнат во киносалите и во музеите, па и во ноќните часови. Необично е што тука многу од жените не се покриени целосно, туку имаат само шамии на главите, а надолу се облечени исто како и ние, во фармерки, во тесни панталони или здолништа, нашминкани, со накит и се' друго. И доколку сакавме да ги сликаме, ист беше случајот и со нив, и тие бараа да не' сликаат. Во секој случај, жените и младите девојки овде, кои многу често шетаа прегрнати со своите момчиња, се обидуваат навистина да живеат современо, онолку колку што можат. На фестивалот имаше многу новинарки и многу режисерки со шамии или без, но образовани, енергични и сериозно подготвени за она што го работат.

Но, сликата се менуваше сосем кога ќе тргневте кон стариот дел на Каиро или кон Гиза, каде што на само 15 километри југозападно од центарот на Каиро се најпознатите три пирамиди и сфингата. На патот кон старо Каиро го видовме најсиромашниот дел во градот, каде што се' се продава на улица (долу на улица, не на тезги), каде што е многу евтино и валкано, каде што условите за живеење навистина се ужасни. За веднаш потоа, кога ќе го поминете овој дел, буквално како на филм, како да гледате различни сетови направени за снимање еден до друг, да излезете во еден сосем друг дел кој на едната страна води кон старо Каиро, каде што се наоѓа исто така познатиот Коптски музеј, а на другата страна се оди кон големиот Египетски музеј, кој во себе го крие целото богатство на древниот свет. Во него се раскажани целата историја и целата култура на древниот Египет и на древните цивилизации.

Токму затоа и не можете да ја сфатите таа сиромаштија во која денес живее населението во Каиро, но и немањето трага од онаа култура која и денес е препознатлива за ова место, но како култура на древниот град, а не на овој денес. Бидејќи денеска од сето тоа во Каиро не може многу да се види. Инаку, и делот што води до пирамидите носи една депресивна безлична слика на идентични градби од црвена цигла и, исто така, ужасно видлива сиромаштија. Државата која толку многу вложува во новиот имиџ на градот, а многу вложува и во овој фестивал, чија цел е да покаже некое ново лице на оваа земја, не вложува многу за да им помогне на сиромашните. Како што ни кажа египетскиот колега, државата вложува само ако некој сака да гради станови, но не и да им даде бесплатни станови на сиромашните или некои којзнае какви поволности. Единственото што државата го прави за сиромашните е донирање во производството на еден не многу вкусен карактеристичен египетски леб, кој им е достапен и на најсиромашните.

Сјајот и бедата во Каиро се неверојатни. Не затоа што ги има, не затоа што разликите се големи, не затоа што богатството е во рацете на само мала група луѓе, туку затоа што овие разлики се толку екстремни што дури се и неверојатни. Таа слика која, всушност, е доминантна во Каиро не може да се скрие, без оглед колку и да се вложува во некој негов нов замислен имиџ. Колку и да сте заштитени, колку и се' да е организирано на високо ниво, како што беше за фестивалските гости, не може да се избегне непријатното чувство кога ќе ги видите нечовечните услови во кои најголемиот дел од населението живее овде. Стравот на организаторите за сигурноста на гостите говореше и за степенот на безбедност, а создаваше и чувство на непријатност. Но, она што е најжално во сето тоа е сознанието дека едно такво големо место, една од најстарите цивилизации и една од најнапредните култури некогаш, земјата што носи толку богато наследство во себе, денеска живее распната меѓу желбите и историјата. Бидејќи стварноста, односно сегашноста е навистина нешто во кое вие не можете да верувате, а тие не сакаат.

Интервју со Чарлиз Терон (Interview with Charlize Theron)

Не сакам да живеам во сенка на минатото

Јас сум граѓанин на светот, не сум Американка, таму само правам филмови, изјави холивудската актерка Чарлиз Терон

Чарлиз Терон на Фестивалот во Каиро дојде заедно со својот партнер Стјуарт Таунсенд. Интересирањето беше неверојатно и за неа, но и за нивната врска и соработка на филмот „Битка во Сиетл", кој се прикажа во Каиро. Чарлиз Терон навистина плени, не само поради својата природна убавина туку и поради едноставноста, природноста и непосредноста. А особено затоа што не живее во облаци, туку сака да нагласи дека и таа е една од нас која само го работи тоа што го сака и има среќа да работи на проекти на кои е неверојатно горда.

Она што е карактеристично за Вашите улоги е големата трансформација што успевате да ја постигнете и секогаш да бидете различни. На што се должи тоа, дали се работи за тотално соживување со ликот и желба да се биде оној другиот во вистинската смисла на зборот или можеби тука има и мала потреба за бегство?

Јас уживам во работата, дури понекогаш ми е тешко да ја наречам работа. Тоа е нешто што навистина го сакам. А оној дел што најмногу го сакам е токму трансформацијата. Мислам дека најтешката работа за мене како актер е нешто навистина да предизвикам кај гледачот. Сакам да одам во кино и сакам кога актерот, писателот, режисерот, снимателот, продукцискиот дизајнер ќе направат да заборавите на се'. Јас се обидувам да го постигнам тоа секогаш кога работам.

А што беше пресудно да ја одберете токму оваа професија?

Мојата кариера, всушност, почна како балерина, 12 години бев балерина. Мајка ми ме запиша во балетско училиште кога имав четири и пол години, бидејќи бев хиперактивна и таа не знаеше што да прави со мене, сакаше да ме смири и да се фокусирам на нешто. Но, по 12 години докторот ми кажа дека ако продолжам да играм, на 19 години ќе треба да се пензионирам поради колената. Во трагањето по нешто кое би го заменило играњето кое многу го сакав, открив дека ме фасцинира глумата, одењето на сцена и кажувањето приказни. Тогаш мајка ми ми рече дека треба да одам во Холивуд, дека таа не знае друго место на кое се прават филмови. Сега кога ќе погледнам назад, мислам дека тоа беше смешно, но од друга страна, таа беше во право, бидејќи сега сум тука и работам нешто што многу го сакам.

На Фестивалот во Каиро сте со филмот „Битка во Сиетл", кој говори за демонстрациите во Сиетл, но носи и една многу интересна палета на ликови. Каква беше соработката со Стјуарт Таунсенд и колку беше тешко да го одвоите приватното од професионалното?

Ние сме работеле на неколку филмови заедно, но сега првпат ми беше режисер и, верувајте, многу сака да ми кажува што да правам. Се шегувам, всушност, многу е тешко за мене да зборувам за режисерот на „Битка во Сиетл", бидејќи луѓето ги сфаќаат моите одговори како пристрасни. Имаме голем респект еден спрема друг како уметници, се охрабруваме, се поддржуваме, јас сакам тој да биде најдобар, тој го сака тоа за мене. Но, кога работиме, многу сме професионални. Вистината е дека Стјуарт е еден од најдобрите режисери со кои сум работела и тоа беше неверојатно лесен процес за мене. Стјуарт е многу одреден и знае што сака, а за актерот така е навистина многу полесно.

Иако имате веќе над 30-ина улоги, сепак, најинтригантна е улогата во филмот „Монструм", која Ви го донесе и „Оскарот", а и светската слава. Интересно е дека и тогаш, а и сега сите се прашуваа зошто се нафативте да ја играте Ајлин Вурнос, жената која буквално сите ја мразеа?

Кога го прочитав сценариото за „Монструм", а бев меѓу првите што го прочитаа, сфатив дека сум поврзана со неа и дека има нешто што можам да го споделам со неа. Има нешто многу емотивно во нејзината приказна, нешто што силно ме погоди. Она кон што веднаш се наклонив е фактот дека тоа што сите го знаеја за Ајлин беше на површината, сите знаеја дека таа е луда, дека е убиец, дека е лоша, зла. Не велам дека таа не ги сторила тие ужасни нешта, но таа е човечко суштество. Таа не беше таму со цел, таа дури и не знаеше што ќе се случи, таа само го живееше својот живот, а одеднаш се најде во околности кои никогаш не ги барала, но поради кои нејзиниот живот никогаш повеќе не можеше да биде ист. Тоа за мене беше неверојатно моќно. На неа гледав како на многу луѓе, како на многу жени кои го живеат својот живот и се обидуваат да преживеат.

Колку повеќе ја откривав нејзината приказна, станував се' пофасцинирана од тоа како некој може така да се смени. Потрошив две и пол години во истражување на нејзиниот лик, читав се' што ќе ми дојдеше под рака. Потрошив два дена со нејзината најдобра пријателка на која таа и' пишуваше секој ден додека го чекаше извршувањето на смртната казна. Ги прочитав писмата и колку повеќе читав толку повеќе се обидував да се соживеам со неа. Не значи дека се согласував со неа, туку само сакав подобро да ја разберам. Имав и неверојатен тим кој работеше на овој филм. Сите заедно сакавме да ја разбереме големата вистина во тој момент и се' што правевме и биравме да правиме беше искрено и вистинито.

Овде во Каиро добивте понуда од една египетска режисерка да играте во нејзиниот филм. И филмот „Монструм" го режираше жена. Еднаш изјавивте дека сте многу среќна кога ќе сретнете жени-режисери. Има ли нешто поинакво во сето тоа, дали можеби пристапот е поинаков или емотивноста?

Да, точно е, сакам да работам со жени-режисери, секогаш сум возбудена околу тоа. Всушност, сакам да работам со режисери од цел свет. Јас сум граѓанин на светот, не сум Американка, потекнувам од Јужна Африка, таму само правам филмови. Сакам да работам со режисери кои доаѓаат од секаде. Големината на оваа индустрија е што може да раскажува приказни, приказните се универзални, тие зборуваат за животот на луѓето, тие се вистинити. Кога приказната е добра, не е важно кој е режисер, кој е актер или каде таа се снима, добра приказна поминува граници, националности и јазици. За мене е најважно да кажеш добра приказна. Годинава снимив еден филм според книгата „Пат" на Кормак Мекарти, која многу ја сакам, тоа е прекрасна сторија и многу сум горда што работев на неа.

Во филмот „Животот и смртта на Питер Селерс" ја игравте познатата актерка и убавица Брит Екланд. Но, целото внимание околу овој филм, чија премиера се одржа во Кан, всушност, беше околу ликот или феноменот на Питер Селерс. Како Вие ја доживеавте оваа вистинска сторија за големиот француски актер?

„Животот и смртта на Питер Селерс" е еден од моите омилени филмови на кои сум работела. Тоа е омаж за Питер Селерс, за една компликувана, интересна, но неразбрана личност. Тој филм е и смешен, но истовремено носи и еден неверојатен извор на болка и лутина, бидејќи тој навистина се борел да преживее. Селерс имал проблем да живее во својата кожа. За мене тој е интересна личност од чиј живот сакате да сте дел, затоа што постојано го чувствувате тој вриеж, тој немир, таа потрага.

Годинава го имавте филмот со Гилјермо Аријага „Запалена ливада", кој повторно носи една многу контроверзна приказна. Аријага е еден особен автор кој создаде неколку исклучителни приказни. Со кого друг би сакале да работите?

Аријага е нешто посебно, ги обожавам неговите филмови „21 грам", „Аморес перос", „Вавилон". Тој ми беше дефинитивно еден од омилените автори со кого ми се оствари желбата да работам. Инаку, многу сакам да работам и со Австралиецот Баз Лурман. Интересна е една случка кога ме прашаа со која актерка сакам да работам, реков дека многу ја сакам Френсис Мекдорманд и излезе дека во текот на една година работев двапати со неа. Се надевам сега нема да се случи тоа, но многу би сакала да работам со Дениел деј Луис, тој е неверојатен, секогаш ме фасцинира кога го гледам. А би сакала да снимам и со Џереми Ајронс или со Хелен Мирен.

Едно класично, но важно прашање, дали успехот Ве промени?

Се чувствував благословено и среќно дури и пред „Монструм", се чувствував како жена од Холивуд и бев среќна што имав можност да работам. Кога го работев „Монструм", бев неверојатно горда. Сметав дека сум многу привилегирана во мојата кариера. Ноќта на „оскарите" бев трогната, тоа беше фантастична ноќ, незаборавна, но кога ќе се разбудите, животот оди понатаму. Не сакав да мислам премногу на тоа, не сакав да живеам во сенка на минатото. И не живеев. Направив вистински избор и продолжив со својот живот. Благодарна сум на тоа што бев и сега сакам да продолжам со мојата работа и да се предизвикувам и понатаму самата себеси на различни начини.